Laatst stapte ik binnen bij de bakker en ik zag een kleuter op de grond liggen krijsen & wenen. Ik hoorde de persoon die er bijhoorde, ik vermoed de oma, tegen de bakkersvrouw vertellen dat ze nog te klein is om in de bakfiets te blijven zitten, dat ze haar nog niet vertrouwt, dat haar broer dat wel al kan, kijk maar hoe flink hij daar buiten zit te wachten, … .
Voor het kindje zelf was er op dat moment geen aandacht.
Ik voelde vanalles: compassie, kwaadheid, een beetje oordeel ook (ziede dat dan niet dat ze jou nodig heeft).
“Hoe kan ik hier nu bijdragen,” dacht ik.
Ongevraagd advies geven of naar het kindje toestappen, vond ik ongepast.
Wat ik deed was het volgende: ik keek het kindje aan, ik maakte oogcontact. Ik glimlachte (met mijn mondmasker, maar ergens geloof ik dat ogen ook spreken) en zei in gedachten: ik zie jou en hoor jou. Het is OK dat je het lastig hebt. Je wou heel graag in de bakfiets blijven zitten hé. En misschien vind je het oneerlijk dat je broer dat wel mag en jij niet.
En hé, het kindje werd rustiger. Ze stopte met wenen. Ze stond recht en ging hand in hand met de oma mee naar buiten.
“Ziede wel,” zei de persoon waarvan ik vermoedde dat ze de oma was, “ze even gerust laten, dat helpt toch altijd hé om het te keren.”
En ik glimlachte stiekem in mezelf en knipoogde naar het meisje. Want wij wisten wel beter.
Wat ik wil meegeven:
Door gewoon te zijn wie je bent, te doen wat je doet, voor te leven waar jij voor staat, … . Ook dan, draag je bij aan meer verbinding, binnen én buiten jouw gezin.
🙏Shout out aan alle zaadjesplantende ouders en instagramaccounts!
