Balans 25 weken
Het is gebeurd 😅: Astor ging wennen in de crèche. En dat viel goed mee, hij had een top voormiddag daar. En een flop namiddag thuis nadien :-).
Ik kan het hem niet kwalijk nemen, wat voor indrukken moet hij daar opgedaan hebben, na maanden in onze gezinsbubbel te hebben gecocoond… .
De ruimte die ik zelf ’s morgens had, voelde aan als een verademing. Hoe graag ik afgelopen half jaar ook gemoederd heb, ik kijk er naar uit om ook weer méér dan dat te doen.
De dutjes en nachten zijn wat ze zijn. Ik accepteer ze en vanuit het loslaten dat het anders kan of moet, is het veel makkelijker om te dragen. De ene keer slaapt Astor in zijn wiegje naast ons bed. De andere keer start hij daar en eindigt hij tussen ons. Ook hoeveel hij drinkt, varieert. Alles is ok. We volgen hem in wat hij nodig heeft. Mijn hand op zijn buikje en constant zijn hartslag voelen, mijn neus in zijn nek… Ik hou er wel van… .
Ik geniet er van om Abel te zien ontwikkelen, op verschillende vlakken: motorisch (volledig in to « pinge » aka springen momenteel), zijn taalvaardigheid, emotioneel, … . Soms lijkt het alsof hij zich kan inleven in een ander. Als Astor « lawaai » maakt en hij spontaan zijn knuffel brengt bv. Of als ik geeuw en hij zegt: « mama, moe? » En dan wijst naar de mand met dekentjes… .
Team Hade-Dries blijft een topteam. Zonder veel woorden, gebeurt wat moet gebeuren. Zonder veel woorden, kunnen we elkaar vergeven als we ‘s nachts eens snauwden op elkaar. Zonder veel woorden verlangen we beide naar wat meer koppel tijd. We luisteren met begrip naar elkaars behoeften. Onze tandem blijft bollen, on en off road… .
Ik ben zo dankbaar dat ik dit alles mag meemaken. Ik ben rijk. Ik bezit goud.
