Natuurlijk, verbindend, bewust (what’s in a name) opvoeden wordt soms verkeerdelijk gezien als grenzeloos opvoeden. Natuurlijk moet een kind begrensd worden. Maar er is een verschil tussen begrenzen vanuit macht/autoriteit of “omdat iets jouw norm is” en begrenzen vanuit verbinding en omwille van veiligheid.
Door Abel te zien opgroeien en zijn wereld ontdekken, sta ik er dagelijks van versteld hoe sterk wij geconditioneerd zijn. En hoe snel we onze norm als “de waarheid” beschouwen.
Mag iets niet omdat het, binnen jouw norm/referentiekader, niet zo hoort of het je extra werk/tijd zal kosten?
Of mag iets niet omdat het niet veilig is, niet bijdraagt, mensen pijn doet of kwetst, … ?
Het is een fragiele lijn en gevoelig onderwerp. Waar trek je de grens tussen “gezond experimenteren” en “zo hoort het niet”?
Als er effectief een grens bereikt is en je moet ingrijpen, heb je nog steeds de keuze hoe dit te doen. Bij onveilige dingen of dingen die andere mensen/kindjes pijn doen, moet dit uiteraard soms heel kordaat (voor er ongelukken gebeurd zijn). Maar ook dat kan je in verbinding.
Ik probeer er bewust mee om te gaan, met vallen ( – o ja – ) en opstaan. Een van de redenen is, dat ik onze kinderen wil helpen opgroeien tot zelfbewuste en open-minded volwassenen, die hun grenzen kunnen stellen én die van anderen respecteren. Personen die een standpunt durven innemen. Die voelen wat voor hen klopt/past en wat niet. Die dromen durven nastreven en gretig in het leven staan.
Want: Hoeveel volwassenen kampen niet met een burn-out, bore-out, verslaving, depressie, … Hoevelen laten over hun grenzen gaan, of voelen die niet meer? Hoevelen vertonen please-gedrag om hun gevoel van eigenwaarde op te krikken? Meer dan je denkt, ik incluis als ik wat uit balans ben.
Als kind kreeg ik vaak het antwoord op de vraag: waarom niet? “Omdat ik het zeg.” Stel je je voor dat je van je baas zo’n antwoord krijgt. Zou dat je tevreden stellen? Zou je zijn standpunt kunnen begrijpen? Ik niet alvast… .
Dus dingen “niet mogen” en dingen “moeten”: een uitdagende oefening. Zowel in mijn mama-rol als daarnaast. En al zeker in het mezelf-zijn ;-). Maar wel een oefening die veel boeiende inzichten brengt… .
PS: als je al tot hier geraakt bent in het lezen ?: je “mag” reageren en delen en dat waardeer ik zeer oprecht. Maar je “moet” niet(s)…
Liefs, Hade
