Eens je het pad van bewustzijn en persoonlijke groei ingeslagen bent, weet je dat je nooit ‘klaar’ zal zijn. Ik ben de laatste weken/maanden bepaalde patronen aan het ontwikkelen. Dat gaat soms te traag naar mijn goesting, iets wat ik wel vaker hoor van de vrouwen die ik ondersteun ook 😉
We moeten het erbij nemen: Laagje voor laagje, geen forceren aan… . Ook de onaangename gevoelens, “moet” je erbij nemen. Ik neem bewust niet langer “negatieve gevoelens” in de mond, want dat klopt niet voor me, er is niets negatiefs aan voelen.
Door er bewust mee om te gaan, met àlle gevoelens – ook de onaangename, wat wil zeggen:
- ze zonder oordeel ontvangen,
- ze niet toe dekken of negeren,
- maar ze ruimte geven
(en ja, daarvoor laat ik me ook ondersteunen door coaches)
geef ik mezelf een enorm cadeau. Zelfs niet alleen mezelf, ook de mensen met wie ik relateer, mijn man en kinderen in de eerste plaats. En natuurlijk ook de vrouwen die ik ondersteun: lead by example, practise what you preach…
Het is in onze maatschappij of op de werkvloer, bijna ingebakken dat we bij woorden als ‘Ik ga door een zware periode.’ of ‘Ik heb een slechte dag’ onszelf gaan verontschuldigen, medelijden of ongemakkelijkheid gaan opwekken of er bij gaan denken “dat dit maar snel voorbij is, want het komt me niet goed uit”.
Op die manier maken we van iets wat eigenlijk heel normaal is, iets abnormaals en zwaar.
Het doet me denken aan mijn kinderen, die vinden het nog heel normaal als er bij de ander emoties zijn. De ene kijkt bv. soms zelfs niet eens op van zijn spel, als de ander weent.
Wat als we het anders zouden doen: Ons gevoel gewoon benoemen. Die woorden kiezen die geen oordeel of lading bevatten.
Zoals
- ‘Ik voel me uit balans vandaag.’
- ‘Er beweegt veel in mij.’
- ‘Ik ben onrustig en kan niet benoemen waarom.’
Er is geen positief of negatief. Geen juist of fout.
Alles IS gewoon.
Dat is het leven. Dat is leven.
Alles heeft een moment van komen en gaan. En hoe makkelijker we ruimte geven voor wat is in plaats van er tegen te vechten of het te negeren, hoe makkelijker we surfen op de golven des levens.
Wat als we niet meer zouden benoemen “dat we door een zware periode gaan” maar gewoon “dat we voelen wat er te voelen valt”.
Zou dat het leven niet lichter maken?
Benieuwd wat deze “food for thought” bij jou teweeg brengt. Deel gerust in een reactie op deze blog.
