Gisteren vloog ik, vanuit een gevoel van machteloosheid, uit.
Weg verbinding. Weg veiligheid.
En dan, wat nu?
Hier is hoe ik ermee omging:
👉Ik gaf mezelf wat ruimte door kort naar buiten te gaan en zei dit ook zo tegen Abel (ik kon Abel blijven zien). Zo kon ik inchecken: van waar komt dit (een oud patroon, dat als ik in « overleving » zit de bovenhand neemt). En doorvoelen: wat heb ik nodig om kalm te worden (ademen en het gevoel toelaten ipv wegduwen).
👉Ik bood mijn excuses aan en benoemde dat Abel niets verkeerd gedaan had, dat mama bezorgd is en vanuit die bezorgdheid boos was geworden.
👉Ik zocht toenadering, maar respecteerde zijn grenzen: ik vroeg of ik een knuffel mocht geven, of hij terug bij mama wou zitten, … .
« Nee, mama weg » was een paar keer zijn antwoord. Ja, dat is slikken. En toch leerde ik dit niet persoonlijk te nemen. Toen ik het even liet voor wat het was, zocht hij trouwens zelf terug toenadering.
👉Waar ik dus niet bleef in hangen: in schuldgevoel en mezelf op de kop geven. Daar energie naar toe sturen, zou niet helpend geweest zijn, niet voor mezelf en niet voor Abel.
👉En last but not least: ik gunde mezelf deze ochtend oplaad-tijd, om zo weer die zorgende rol op mij te kunnen nemen, zonder momentjes waarbij de verbinding hersteld moet worden… .
Wat ik wil meegeven: als je reageerde hoe je liever niet wil, dan heb je dat meestal niet bewust gekozen.
Maar wat je er dan mee doet, als het gebeurd is, daar kan je wél bewust voor kiezen.
Vind je dit helpend? Zoja, wat neem je mee?
Ken je jouw eigen handleiding voor zo’n momenten?
Ik lees het graag in een reactie.
Delen is lief.
