Balans na 29 weken
“Abel Astor handje geven.”
Nee, niet geïnitieerd, kwam spontaan van Abel. Al 2 keer deze week als we van de crèche naar huis stappen.
Mag ik dan even smelten ajb.
Broederliefde.
Liefde tussen broers.
Puur en écht.
Onvoorwaardelijk.
Als in: zonder iets terug te verwachten.
We kunnen er veel van leren, van onze kids.
Ik geniet van mijn nieuwe balans.
Hoewel mijn nachten nog steeds onderbroken zijn, heb ik veel energie.
Abel is een heerlijk kereltje, praat honderduit (en al af en toe verstaanbaar), is bijzonder oplossingsgericht en inventief, vond zijn roeping als poetsman en houdt van boekjes lezen.
Daarnaast zit hij in een iets onrustiger periode.
De deur moet open van zijn kamer.
Hij komt ’s nachts soms huilend wakker.
Het heeft dan geen zin om in mijn hoofd “zo snel mogelijk verder te kunnen slapen”.
Dat voelt hij. En dan duurt het allemaal nog langer.
Overgave is het enige wat dan werkt.
Hier en nu. Mijn kind dat me nodig heeft. Aanwezig zijn. Luisteren.
Dat telt.
Astor. Vrolijke man. Grote fan van vingertjes. Kloeke beer.
Plotse geluiden doen je schrikken. Niezen is niet jouw ding.
Nijpen in ons gezicht of mama’s borstjes, kan je goed.
En gezien mama & papa geen helden zijn in nageltjes knippen, heeft dat soms pijnlijke gevolgen… .
Van liefde tussen broers,
naar liefde voor onze broers.
En beseffen dat liefde, het enige is wat telt.
