Moederdag.
Ik heb het jaren een hatelijke dag gevonden.
Het deed te veel pijn. Zelfs nog voor mijn mama gestorven was.
Weinig fun aan een knutselwerkje afgeven op psychiatrie. Of te moeten wachten tot mama « goed » genoeg was om eens naar huis te komen… . Toen ik 16 was, besliste mama om zelf uit het leven te stappen… .
Een tijdje voelde ik zelfs wrok tegenover al wie wél in liefde en normale omstandigheden kon vieren.
Sinds ik zelf mama ben, kan ik er weer dankbaar naar toe kijken, naar moederdag.
Ik heb geleerd dat, hoewel mijn mama fysiek niet meer aanwezig is, er toch andere mensen zijn, die een mama-rol kunnen invullen. Vriendinnen en zussen aan wie ik advies kan vragen. Vrouwen die mij graag zien alsof ik hun kind zou zijn. Een tribe van prachtige madammen, op wie ik kan terugvallen, voor een lach én een traan. Als jullie dit lezen, weten jullie, dat dit over jullie gaat… .
Vandaag gaat mijn hart naar alle moeders.
En in het bijzonder naar moeders zonder moeder… Moeders die een kindje missen. Moeder die rouwen. Moeders die moe zijn. Moeders die vloeken. Moeders die proberen. Moeders die twijfelen. Moeders die floreren. Moeders die verlangen. Moeders die hun eigen innerlijke kind een andere moeder hadden toegewenst.
Een ode aan alle moeders.
Moederen doen we niet alleen vandaag.
Maar elke dag.
Zelfs nog voor we gebaard hebben.
