De laatste dagen heb ik wel eens het gevoel “opgemoederd” te zijn…
Ik voel dat het tijd is.
Tijd voor Astor om naar de crèche te gaan, mee met zijn broer. Tijd om zijn wereld te verruimen, nieuwe mensen & kindjes te leren kennen, … .
Tijd voor mij ook. Om mezelf letterlijk ruimte te geven (het hummeltje plakt vaak aan of op mij).
Maar ook om de delen in mezelf die ik afgelopen half jaar, geheel of gedeeltelijk on hold gezet heb, terug op te nemen.
Tijd om, wat me energie geeft – mama’s coachen – niet langer tussen de pampers en borstvoedingen door te moeten doen. Tijd om te sporten. Tijd om nieuwe dingen in de wereld te zetten. Tijd om te lezen. Opleidingen te volgen. Niet enkel IN maar ook AAN mijn bedrijf te werken. Koppel-tijd ook… .
Het is ok om meer dan alleen mama te willen zijn. Om ambities te hebben. Dromen te willen nastreven.
Wil dit zeggen dat ik het niet lastig heb, met het feit dat Astor en ik, na 6 (+ een kleine 9 maanden) één zijn, een klein beetje afstand nemen van elkaar?
Nee. Mijn moederhart vindt het moeilijk. En tegelijk voel ik een vuur voor de dingen die ik daardoor weer zal kunnen opnemen.
Die tweestrijd is ok.
Als ik een “opgemoederd” gevoel heb, ben ik ook niet de mama die ik wil zijn. De tijd die we vanaf nu apart zullen doorbrengen, zal ervoor zorgen dat we des te meer verbinding hebben als we samen zijn.
.
.
.
.
Is dat gevoel van “opgemoederd” zijn herkenbaar voor je? Ik lees het graag in een reactie!
