Mijn moederhart kan veel tranen ontvangen. Tranen van verdriet. Tranen uit frustratie. Tranen door pijntjes. Tranen omwille van spanningen. Tranen door overprikkeling.

Soms gaat dat ontvangen vanzelf en is er niet veel nodig. Mijn kind. Ik. Lepeltje-lepeltje. De tranen. En wat woorden: ik ben er voor jou.

Op anderen momenten denk ik: “Hoe gaan we hier weer door geraken.” En ook dan weet mijn moederhart het antwoord.

Zo had Abel het gisteren lastig om te gaan slapen. Hij wou zijn bedje niet in. Zijn ademhaling ging snel. Zijn beentjes waren onrustig. Zijn vingers verdwenen in zijn mondje.

Ik had hem rechtstaand vast en begon een rustig liedje te zingen. Ik ademde diep in en uit, tussen de refreinen door. Ik trok zijn aandacht. Zijn benen werden rustig. Zijn ademhaling dieper. Zijn vingers niet langer in zijn mond.

Hij keek me in de ogen. We hadden terug contact.

Dank je moederhart, voor deze ingeving.

Ik ging even door. Na een tiental minuutjes vroeg ik Abel: “Gaan we het nog eens proberen in je bedje?”

“Nee”, riep hij.
Ik zei: “Je wil het liefste bij mama blijven, hé. Weet je wat we gaan doen, we gaan eens voelen hoe dat voelt, in je bedje. Ik zal je er in leggen. Als het niet goed voelt, dan neem ik je terug. Als het OK voelt, dan kan je samen met je knuffels slapen.”

Toen ik hem in bed lag, voelde ik hem nestelen en kregen zijn knuffels onder het dekentje ook een plekje. Het voelde goed. Het was OK.

Ik zei nog onze mantra’s, de zinnetjes die we elke avond in zijn oor fluisteren:
Mama en papa zien jou graag.
We zijn trots op jou.
Je bent helemaal OK zoals je bent.
Je bent veilig.

En met een zoentje, namen we, in verbinding en ont-laden, afscheid.

Tot morgen.

Over de auteur

Hade Cools

Spiegelcoach en bewustzijnsgids - DRAAGjeKRACHT als vrouw in àl jouw rollen.

Laat een reactie achter

Je e-mailadres is niet zichtbaar. Verplichte velden zijn aangeduid met een *.

{"email":"Email address invalid","url":"Website address invalid","required":"Required field missing"}