Balans na 23 weken
We zitten met een vervelend dingetje… Precies op het moment dat we aan tafel zitten voor het avondeten, heeft Astor zijn bedje nodig. Elke dag opnieuw heb ik dus het gevoel dat ons gezin uiteen gerukt wordt. Ik ga naar boven met Astor. Abel en Dries eten. Tegen dat ik beneden kom, is het eten koud en moet Abel gaan slapen… .
Ik kijk uit naar de tijd waarin ons ritme wat meer op elkaar afgestemd zal zijn.
De nachten en dutjes wisselen af… Soms slaapt Astor zeer rustig in het wiegje naast ons bed. Andere keren komt hij na een slaap cyclus wakker en zit er niets anders op dan er bij te gaan liggen. Die onvoorspelbaarheid van beschikbare tijd voor mezelf en mijn bedrijf daardoor, maakte me wat onrustig…
Dus: Ik heb besloten me over te geven aan wat is. Belanden we samen in bed, dan geniet ik er van om zijn hartslag te voelen, zijn snuifjes te horen, zijn warme handje in dat van mij te hebben en wat mee te dutten. Ligt hij te ronken in zijn wiegje, dan pak ik mijn moment om te werken, eens lang te douchen, te lezen of een post als deze te schrijven… .
Abel moet laatste tijd minder van mij weten, wil geen zoentjes of knuffels, enkel papa is ok. Tegelijkertijd voel ik dat hij me nodig heeft. Dus gisteren hield ik hem bij mij, ondanks de weerstand. Ik voelde het keren en wat genoten we daarna van pure 1/1 verbinding. En hè, ik mocht zelfs een zoentje op de mond ontvangen, Lucky me… .
Ruim vijf maanden een gezin van vier.
Eerlijk? Het voelt soms meer als twee gezinnen van twee die elkaar af en toe eens ontmoeten… .
Maar hé. De deurtjes van onze hartkamertjes die staan wagenwijd open.
Dus daar ontmoeten we elkaar, elke dag, elk uur, elke minuut.
