Time-out de situatie versus time-in met je kind
Ik ben geen voorstander van time-outs in de zin van: je kind alleen in de hoek zetten of naar zijn kamer doorverwijzen om even te bezinnen over wat het zonet gedaan heeft.
Klinkt gek hé als ik dat zo schrijf, een kind laten bezinnen of alleen in de hoek zetten?
“Children need the most love and attention, when they act the least deserving it.”
Met deze quote van A. Solter is dus veel gezegd.
Waar ik wel voorstander van ben en wat ik regelmatig toepas bij Abel, dat is even uit de situatie gaan (time-out de situatie) om in te checken bij hem (time-in met je kind).
Even uit de situatie kan zijn: naar een andere ruimte, een plaats met minder prikkels, afstand nemen van de andere aanwezigen of spelende kinderen, … .
Om dan te gaan inchecken: door welk gevoel wordt je kind overweldigd? Dat gevoel mag er zijn en ruimte krijgen. En welke behoefte of nood ligt daar onder?
Een tip die ik nog wil meegeven: zak… zak letterlijk tot op ooghoogte van je kind. Dat maakt hier een wereld van verschil… .
