Balans na 21 weken
Deze middag lag ik in bed naast Astor, omdat de dutjes deze week wat moeilijker gaan (de RSV beestjes van Abel zijn nu op bezoek bij hem).
Mijn neus tegen zijn wang.
Snuffel snuffel.
Zijn hoofd in mijn hand.
Lekker geborgen.
Ik keek in het duister en ik dacht:
Wat. Een. Goud.
Wat een goud ligt hier naast mij.
En waarom zou ik me in godsnaam zorgen maken over de doorgedraaide wereld, als ik goud in mijn handen heb.
En een fractie van een seconde later, bekroop mij het gevoel dat de tijd zo snel gaat. Dat goud is al bijna 4,5 maanden in ons leven. Was ik wel genoeg aan het genieten? Zou ik het me niet beklagen dat ik hoognodig ook wilde werken? Had ik niet beter … .
Nee, voelde ik. Alles is goed zoals het moest zijn. Ik krijg zo veel energie van dat ‘werken’ (dat overigens niet als werken aanvoelt, maar als mijn bijdrage aan de wereld leveren), dat ik dat niet in twijfel hoef te trekken.
En die energie die ik haal uit het feit dat ik mama’s kan helpen groeien naar meer bewustzijn en verbinding, geeft mij ook energie om de mama te zijn die ik wil zijn.
Ik mocht de laatste weken getuige zijn van mama’s die terug meer rust ervaren in hun gezin, mama’s die besluiten dromen na te streven, mama’s die zichzelf met prachtige talenten aan de wereld durven laten zien, mama’s die beseffen dat ze wél voelen, na jarenlang het contact met hun gevoel kwijt geweest te zijn, mama’s die in verbinding kunnen blijven, ook als het moeilijk is, … .
Gouden mama’s dus.
Dus lucky me, met al dat goud in mijn leven… Ik ben een rijke burger.
