Time-out en time-in
Velen kennen het concept time-out. Persoonlijk hou ik niet zo van dat woord/idee. Time-out voelt voor mij als de verbinding verbreken en zeggen: zoek het zelf maar uit.
Ik verkies een “time-in”. Time-in herstelt de verbinding en zegt: ik ben er voor jou.
Time-in is letterlijk: tijd om naar binnen te keren. Het betekent innerlijk voelen wat er speelt, die emoties ruimte geven. Het laat de mogelijkheid om voorbij het gedrag te kijken en te onderzoeken welke (onvervulde) behoeften er spelen.
Je kan jezelf een time-in geven als je het lastig hebt. Het overkomt iedereen, het is je allemaal te veel, je bent moe, je kan niets verdragen. Het is op die momenten dat je reageert zoals je liever niet wil reageren.
Bij mij helpt dan AAK – Afstand nemen, Ademenen, Kijken. Als je op tijd jezelf aanvoelt en even die time-in neemt, dan blijf je uit die reactie waar je nadien spijt van hebt. Mooi, toch?
Ook voor je kind kan een time-in waardevol zijn.
Ik citeer Aletha Solter even: “Children need the most love and attention, when they act the least deserving it.”
Welke boodschap geef je als je zegt: “Ga maar even in de hoek. Of: “Je mag even stoom afblazen op je kamer?”
Juist ja: Je verbreekt de verbinding en zegt onrechtstreeks: zoek het zelf maar uit.
Door een kind in zijn time-in nabijheid te geven, aanwezig te blijven, ruimte te geven voor emoties, behoud of herstel je de verbinding en zeg je: ik ben er voor jou, ook nu, ook als je het lastig hebt.
Time-out of time-in: wat resoneert het best bij jou?
