Achter elk gedrag schuilt een positieve intentie, namelijk het vervullen van een bepaalde behoefte. “Ongepast, lastig, uitdagend, …” gedrag is niet meer dan een ongelukkige (of maatschappelijk niet aanvaarde) manier om de nood aan een bepaalde behoefte te uiten.
Dat is voor mij hét inzicht dat ik in mijn trainingen verbindende communicatie heb opgedaan. En nu ik mama ben en bewust in het ouderschap sta, kan ik dit volledig doortrekken naar hoe ik omga met het gedrag van Abel.
Verbindende communicatie is net als bewust ouderschap niet enkel iets wat je kan ‘doen’, maar iets wat je kan ‘zijn’ en ‘leven’.
Een kind is niet lastig. Een kind hééft het lastig. Stel je nu eens zelf voor: 1001 nieuwe indrukken, ontwikkelingsfrustraties, constant keuzes die voor jou gemaakt worden, dingen wel willen maar nog niet kunnen, … en daarbij nog niet over de mondelinge vaardigheid beschikken om uit te drukken wat je voelt of nodig hebt.
Gedrag en emoties zijn dus (zeker tot een bepaalde leeftijd) de enige manier om iets duidelijk te maken, te communiceren. En net zoals volwassenen niet altijd de meest aangename woorden kiezen om duidelijk te maken wat ze bedoelen, kiezen kinderen niet altijd het meest gemakkelijke gedrag. Doe je dat als volwassene bewust, om de ander te kwetsen of het lastig te maken? Nee, waarschijnlijk niet. Zo ook bij kinderen… .
Of het nu in de omgang is met die kids van je, je partner, collega, broer of zus, vriend(in), … : als je verder kijkt dan gedrag/woorden en de behoefte daar achter kan vinden, dan kom je tot een diepe verbinding. En ook vanzelf tot oplossingen.
Een voorwaarde om doorheen dat gedrag te kijken, is het gedrag (of de ongelukkig gekozen woorden) niet persoonlijk nemen. Als je dat doet, schiet je vaak in je eigen stukken, of in oordeel, interpretatie, … . En daarmee kan je de verbinding niet in stand houden.
Dus de volgende keer dat je kind “onmogelijk” gedrag stelt of je collega of partner iets zegt dat jou doet fronsen… , denk dan hier eens aan en voel het verschil… . En de verbinding… .
