BROKEN cookies
Je hebt het vast zelf al eens meegemaakt: de druppel die jouw emmer doet overlopen, waardoor je reageert (naar je partner, collega, kind, vriend, …) met een lading die bijlange niet evenredig staat met de situatie die je zonet deed ontploffen… . Want die lading is eigenlijk een hoop opgestapelde spanning.
Wel, kinderen hebben dit ook. De behoefte om te huilen of ontladen stapelt zich geleidelijk aan op, totdat de drang om los te laten enorm groot is.
Op dat moment zal bijna alles tranen of een driftbui veroorzaken. Waardoor de reden van de traantjes totaal niet duidelijk zijn of de uitbarsting niet in evenredigheid lijkt te zijn met de situatie die ze veroorzaakt heeft.
Het koekje van een kindje breekt bijvoorbeeld en het kindje gooit zichzelf in een huilbui (vandaar “broken cookie” – de term leerde ik kennen via de boeken van Aletha Solter, waar ik ook deze inspiratie haalde om er op een verbindende manier mee om te gaan). Of er volgt een groot drama omdat het de blauwe beker moest zijn en niet de gele.
Momenten als deze kunnen bijzonder lastig zijn, soms zelfs irritant aanvoelen. Maar neen, je kind is niet “verwend” of “manipulatief”, zoals sommige mensen beweren.
Er is een andere manier om naar zo’n situatie te kijken.
Het gebroken koekje is dus een reden om opgekropte gevoelens los te laten, die het gevolg zijn van een opeenstapeling van spanningen, angst, verdriet.
Geen paniek 😉: Kinderen huilen niet voor onbepaalde tijd, maar stoppen uit eigen beweging als ze klaar zijn, als ze de spanningen kwijt zijn. Na het huilen is er meestal een gevoel van opluchting en tevredenheid.
Alle kinderen, ongeacht hun leeftijd, hebben iemand (bijvoorbeeld mama of papa) nodig die hen genoeg veiligheid biedt om naar hun emoties te luisteren en te ontladen. Vaak is dat hun thuisbasis. Dat is meteen ook de reden waarom kinderen soms op school of in de crèche « een fantastische dag » hadden, maar eens thuis er een hoop traantjes vloeien.
Dus als je kind nog eens een “broken cookie” moment heeft in jouw bijzijn, weet dan dat het volkomen normaal is en zelfs een natuurlijk en helend proces.
En misschien kan het iets draaglijker zijn, als je het ziet als een verborgen compliment, want bij jou is het veilig genoeg.
