Me time doesn’t mean “me first”. It means “me too”.
Whow. Wat een eyeopener was deze quote voor mij. Dus ik was niet egoïstisch als ik me-time inplande? En het was oké om ook even tijd voor mezelf te voorzien. Jazeker!
Maar hé, er valt wat van te zeggen van die me-time. Wat voor de ene werkt, is voor de ander een last. Wat de ene energie oplevert, put de andere uit. Hoeveel me-time je nodig hebt om goed te kunnen functioneren, is voor iedereen anders. Niets persoonlijker dus dan hoe jouw me-time in te vullen.
Maar waarom is die me-time dan eigenlijk zo belangrijk?
We doen het bijna allemaal denk ik: onszelf in bochten wringen om toch maar elke rol die we in ons leven opnemen (ouder, partner, vriend(in), collega, …) met glans te vervullen. Alleen: niemand kan dit op de lange termijn volhouden. Zonder er zelf onder te lijden. Althans dat is mijn eigen ervaring.
Toegegeven, de me-time sinds ik mama ben, ziet er iets anders uit dan daar voor. Ik moet heel bewust plannen, of het komt er niet van. Ik moet afspraken maken met mijn man. Ik kan niet meer zomaar op elk moment doen waar ik zin in heb. Een tijd heb ik mij daar ‘slachtoffer’ van gevoeld. Ik stak me weg achter het moederschap: “dat betekent nu eenmaal geen tijd meer voor jezelf. Alles opgeven voor jouw kindje(s). Met frustratie toezien dat mijn man zijn ‘leventje’ wel verder kon zetten.”
Tot ik besefte: hé, als ik die tijd voor mezelf niet neem, dan lukt het me niet om onvoorwaardelijk mama te zijn. Dan verlies ik sneller mijn geduld. Kan ik niet oprecht aanwezig zijn. De emoties niet helpen dragen. Werk ik mijn frustraties uit op iedereen rond mij (in de eerste plaats mijn man en dat verdient hij niet). Kortweg: zonder me-time kan ik de mama en partner niet zijn die ik wil zijn.
Je maakt jezelf blaasjes wijs als je je wegsteekt achter “ouder zijn betekent nu eenmaal geen tijd meer voor jezelf”. Je hebt altijd een keuze… .
Een nee tegen het ene, is een ja voor iets anders.
Een nee tegen gezinstijd is een ja voor jezelf. Om er daarna weer opgeladen voor je gezin te kunnen zijn. Omgekeerd ook: een nee tegen me-time, is een ja voor je gezin/werk/familie/vrienden/… . Beide zijn OK en nodig. Het op die manier bekijken, helpt mij wat ‘lading of oordeel’ weg te nemen. Het helpt me ook de consequentie van mijn keuze te dragen en volledig in de keuze te gaan staan zonder te ‘slachtofferen’ of ‘mij schuldig te voelen’.
En weet: je kan altijd opnieuw kiezen.
Strategie-stretch
Zoals ik eerder zei, ziet mijn me-time er het laatste anderhalf jaar anders uit, dan voor ik mama was. Ik kan niet zomaar zeggen: ik ben nu 3 uren weg om te fietsen. Het liefst nog samen met Dries. Of we vertrekken nu op restaurant zonder dat dit gepland is. Dit zijn voorbeelden van mijn lievelingsstrategieën.
Mama zijn heeft me geleerd de kleine dingen, de korte me-time momentjes te waarderen. En mijn strategieën om mijn behoefte aan me-time in te vullen wat te stretchen. Ik steek me niet langer weg achter die lievelingsstrategie, maar zoek naar alternatieven. En die zijn er, echt gebeurd ;-), als je er voor open staat!
Leg de lat op jouw hoogte.
Het blijft zoeken naar evenwicht, dat wel. Net als velen onder jullie, wil ik graag alles ‘goed’ doen. Maar de basis daar voor is voor mezelf zorgen. Pas als ik in balans ben, kan ik bewust in mijn andere rollen staan en ze opnemen op de manier die ik wil. Toegegeven, er zijn nog steeds dagen dat het mij niet lukt. Tot mijn vatje weer eens overloopt en ik het belang ervan aan de lijve ondervind. En wat dan? Dan geef ik mezelf niet (meer) op mijn kop, maar voel ik wat ik nodig heb en neem ik daar verantwoordelijkheid voor.
En wat dat goed doen betreft: ‘goed’ is net als ‘slecht’ een oordeel. Wat als we nu eens gewoon met zijn allen ‘ons ding’ doen en van daaruit vertrekken, met mildheid voor onszelf en zonder ons te spiegelen aan de norm of een ander… .
Who’s in?
Liefs, Hade
