De kracht van huilen

Een goeie 17 maanden ben ik mama. Waarvan bijna 4,5 maanden in het dubbel, want: baby loading in mijn buik. Afgelopen anderhalf jaar shifte ons leven dus echt. Niet langer met tweetjes, maar met drietjes. En binnenkort dus met vieren. 

Deze morgen stond ik even stil. Ik vroeg mij af: maar wat waren nu de mooiste momenten? En toen voelde ik dat ‘mooi’ verschillende betekenissen heeft voor me. 

17 maanden borstvoeding hoort absoluut op mijn lijstje van mooie momenten. Ik had het geluk dat alles vlot ‘op gang’ kwam en ik een goeie vroedvrouw had die mij ondersteunde bij vragen of twijfels. Die borstvoedingsmomentjes zijn en blijven koester-momentjes.

Abel zien groeien, evolueren, ontdekken, spelen, lachen, … ook dat is mooi, vanzelfsprekend. 

Mijn man Dries als papa bezig zien, ook daar maakt mijn hart een sprongetje van. Ik zeg het hem te weinig, maar hij doet dat zo goed. Bij deze Dries, als je deze blog leest: Ik ben zo blij dat jij mijn man en de papa van onze kinderen bent.

Maar misschien zelfs de mooiste – als in waardevolle & dankbare – momentjes, waren deze waarin ik Abel ruimte gaf om zijn emoties te laten vloeien en traantjes te laten stromen. En dan niet die momenten waarop hij huilde omdat hij gevallen was en pijn had. Maar deze waarvan je als mama weet: hij voelt spanningen (door ontwikkelingssprongetjes, te veel prikkels, … of wat dan ook) en die moeten er uit.

Holding space. Er gewoon zijn, niet meer en niet minder. Niet willen oplossen, niet willen ombuigen. Geen afleidingsmanoeuvres. Laten. Stromen. Met geduld. In nabijheid. Empathisch zijn, maar zonder woorden. Ruimte geven. Betrokkenheid. Pure verbinding. 

En dan daarna: die ontlading. Vaak met een dankbare blik die bevestigt: dat was wat ik nodig had. Even plots en onverwacht als ze gekomen waren, die traantjes, terug de switch naar een vrolijke man met goesting om te spelen, te ontdekken, te groeien en evolueren. Want er was weer ruimte. De spanningen waren weg.

Ja, ook jongens mogen huilen.

Holding space.