Help… Het is van mei geleden dat ik nog een blog postte… Van MEI … . Nie goe bezig, Hade… .
Sta me toe even te duiden wat er tussen mei en nu, afgelopen zomer, gebeurd is… En wat dus aan de basis ligt van het feit dat ik niet meer in mijn pen kroop… .
Eind mei ontdekten Dries en ik, via 2 streepjes op een staafje, dat we papa & mama zouden worden. Voor de eerste keer. Na lang twijfelen. En nadenken. En voelen. En overwegen.
Terwijl ik het hier opschrijf, moet ik er nog steeds aan wennen. Daar heb ik nog 3 maanden de tijd voor, want dan wordt onze zoon geboren. Anyway, onze ETA (zijn werknaam) nam afgelopen zomer nogal wat energie van mij en de hormonen die mijn eigenste lichaam overhoop gooiden, zorgden ‘en plus’ nog voor wat misselijkheid ook… . Vele zwangere vrouwen denken nu waarschijnlijk: “been there, done that”. Wel, ik moet eerlijk toegeven dat ik niet kon inschatten wat voor impact dat groeiende mini-mensje op mijn energylevel zou hebben. It is BIG!
“Je moet het er bijnemen, prijs jullie zelf gelukkig dat alles in orde is en het zo vlot ging, het is voor het goeie doel, … . ” Allemaal goedbedoelde feedback, maar bij mij pakte die niet. Als je plots van een dynamische ambitieuze werknemer/ondernemer en sportieve sociale madam gekatapulteerd wordt naar iemand die zijn werkdag amper doorkomt, zelfs met de e-bike niet meer thuisgeraakt, de koersfiets aan de haak moet laten en ’s avonds geen vrouw/vriendin-waardig iemand meer kan zijn, dan snap je niet wat mensen bedoelen met: “zwanger zijn was de zaligste periode van mijn leven”.
Gelukkig zit ik ondertussen in die 2de trimester, waar ik in blijde verwachting naar uitkeek, want dan zou alles verbeteren. Het is beter, dat wel, maar de vermoeidheid is er nog steeds, dus die “energie voor 2” periode moet bij mij nog komen… . Los daarvan, prijzen we ons o zo gelukkig dat alles in orde is met ETA. Sinds we zijn aanwezigheid ook écht voelen, groeit het besef: dit is léven… . In mijn buik… . Whauw!
Naast een lege batterij en hormonen met een eigen willetje, mochten we aan de lijve ondervinden dat geluk en verdriet hand in hand gaan. We moesten afgelopen zomer namelijk afscheid nemen van mijn schoonzus Katrien. Ik heb ontzettend veel bewondering voor haar klasse en doorzettingsvermogen, zowel op professioneel als op persoonlijk vlak en niet te min voor de manier waarop ze haar ziekte gedragen heeft. Ze bleef overeind, te midden van een storm. Haar strijd bleek een ode aan moed, liefde en het leven zelf.
Het leven zelf bracht ons afgelopen zomer dus heel wat. Het was een zomer die we nooit zullen vergeten… .
Liefs, Hade
heel zacht en waar gezegd een zomer om niet te vergeten….
Dank je, Hilde!
Prachtig Hade en weet dat er veel mensen om je heen er zijn om jou, jullie te steunen.
Merci Virginie, heel lief!
Wat een heftige tijd maken jullie door, heen en weer tussen die verschillende emoties. Verzorg jullie zelf goed. Warme groeten
We zorgen goed voor elkaar, Fleur, zeker en vast! Bedankt voor je reactie!