Ik moet. Heel veel. Altijd. Overal.
Zo moet ik gezond eten en genoeg sporten: bike to work, 1 keer per week spinning, sit-ups terwijl ik naar Thuis zit te kijken…
Ik moet mijn voltijdse job zonder klagen combineren met Hade C en de vaatwas ’s morgens voor ik vertrek nog legen.
Ik moet ook al 2 weken dringend een nieuwe blog schrijven. Hèhè, bij deze kan ik dit afvinken…
Ik moet originele posts plaatsen op Instagram, mijn Insta stories onderhouden en het aantal volgers op Facebook doen groeien.
Ik moet elk boek uitlezen ook al vind ik het niet top. En ik moet er het stof van afdoen omdat het ligt te verkommeren op mijn nachtkastje.
Ik moet verkooppunten zoeken en die liefst nog vinden ook (binnenkort meer hierover) en de investering in mijn drukwerk terugverdienen… .
Een goeie vrouw, een toffe vriendin, een fijne collega, een lieve zus, … ik moet het allemaal zijn.
En. En. En.
Tot voor kort moest ik ook strijken en poetsen. Maar sinds kort doet Dries, mijn man, de strijk ;-), tis te zeggen: hij brengt de wasmand naar de strijkcentrale.
En nog priller: ik heb elke 2 weken 4 uren een poetsvrouw, vrijdag komt ze voor de tweede keer. Maanden heb ik er over gedaan. Om dát niet meer te moeten. Weerstand had ik, bij de idee dat ik het zelf allemaal niet meer kon bolwerken. Mijn perfectionistje zat er ook voor iets tussen, ik ben nogal een Pietje precies weet je wel…
Maar door de combinatie van mijn job met Hade C moest ik ook iéts doen, want ik blijf maar een mens en een dag heeft maar 24 uren (waarvan ik er minimum 8 in mijn bed moet doorbrengen om ’s anderendaags aanspreekbaar te zijn…). De weerstand is verminderd toen ik een artikel las in De Standaard over het feit dat mensen met een poetsvrouw ‘gelukkiger’ zijn. Niet omwille van die poetsvrouw, maar omwille van de extra tijd die vrijkomt door het zelf niet meer te moeten doen. Ik betaal dus niet alleen een dienstencheque, ik koop mezelf vooral tijd… . Tijd die ik kan investeren in Hade C, in lekker koken, sporten en een goeie vrouw, vriendin, zus, … zijn.
Het blijft een valkuil, mezelf voorbijhollen in al het moeten, maar meer en meer vind ik een goeie balans hier in. Ik mág ook al af en toe iets en ik moét soms gewoon níets. Volgende quote van Bond Zonder Naam is hiervoor een goeie reminder: ‘Gun jezelf een dagje lummelen’. Hij kreeg dan ook een schoon plekje in onze keuken.
Wat ik hierboven schreef is voor veel mensen waarschijnlijk herkenbaar, voor jou misschien ook… ‘Moeten’ loslaten is heel lastig. Begin met kleine dingen, die voor jou werken…
En euhm:
Leg de lat op jouw hoogte…
dat is meer dan hoog genoeg.
Liefs, Hade
Het is allemaal zo herkenbaar, maar zo moeilijk om los te laten.
Misschien moet ik er eens zo over nadenken.
Hade,
Herkenbaar!
Zo mooi hoe je dit van jezelf ziet en hoe je er in slaagt op de ‘moetens’ soms minder luid te laten schreeuwen!